Wstyd, strach, wstręt

Im jesteśmy starsi, tym mniej mówimy o sobie. Za wszelką cenę chcemy sami radzić sobie ze wszystkim. Często ignorujemy innych i nie słuchamy ich rad. Coraz rzadziej wyrażamy emocje, potrafimy się uśmiechać nawet, wtedy gdy mamy tragiczny dzień. Skrywamy emocje, bo nie chcemy okazać się słabsi od innych. Boimy się uzewnętrznić. Osoby umieszczające publicznie cytaty, piosenki w klimacie smutnym lub bardziej radosnym w mediach społecznościowych nie wstydzą się okazywać uczuć, są prawdziwe i szczęśliwe, bo wyrażają takie emocje, jakie czuja w danym momencie wiec jest im czego zazdrościć.

Nic nie dzieje się bez przyczyny dlatego nie można mówić, że ktoś bez namysłu coś robi, bo najpierw jest myśl potem czyn, przykładowo nie napiszemy Z na kartce papieru, jeśli przed tym, nie przypomnimy sobie, jak ono wygląda. Nie na miejscu jest zatem wyśmiewanie takich zachowań. Czy takim działaniem niektóre osoby chcą zwrócić na siebie uwagę? Możliwe, że tak, ale akurat w takim zachowaniu (dot. publikowanie cytatów na prywatnym profilu facebook) ja osobiście nie widzę nic złego. Ludzie często cierpią, bo nie chcą lub nie mogą wyrażać prawdziwych emocji. Istnieją osoby, które nauczyły się z tym żyć, ale istnieją też takie, które nie potrafią. Skrywanie emocji utwierdzanie wszystkich, że wszystko jest u nas dobrze przez lata, sprawi tylko jedno, że przez to staniemy się niestabilni emocjonalnie. Jeśli nie zszyjemy głębokiej rany zaraz po wypadku, to dojdzie do rozwoju bardzo poważnych powikłań tak samo z wyrażaniem emocji, jeśli ich nie będziemy wyrażać, to potem będziemy mieli problem ze zdrowym okazywaniem uczuć.  Smutek, radość, wstyd, strach, złość warto te emocje wyrażać prawdziwie! Jestem ciekawa, co Wy myślicie na temat tłumienia, jak i okazywania emocji!